روزی تصمیم گرفتم که دیگر همه چیز را رها کنم .

 شغلم را…دوستانم را…زندگی ام را

 به جنگلی رفتم تا برای آخرین بار با خدا صحبت کنم .

 به خدا گفتم : آیا می توانی دلیلی برای ادامه زندگی برایم بیاوری ؟

 و جواب او مرا شگفت زده کرد.

 او گفت : آیا درخت سرخس و بامبو را می بینی؟

 پاسخ دادم : بلی .

 فرمود :

هنگامی که درخت بامبو و سرخس راآفریدم، به خوبی ازآنها مراقبت نمودم .

 به آنها نور و غذای کافی دادم . دیر زمانی نپایید که سرخس سر از خاک برآورد و

 تمام زمین را فرا گرفت اما از بامبو خبری نبود .

 من از او قطع امید نکردم .

 در دومین سال سرخسها بیشتر رشد کردند و زیبایی خیره کننده ای به زمین بخشیدند

 اما همچنان از بامبوها خبری نبود .من بامبوها را رها نکردم.

 در سالهای سوم و چهارم نیز بامبوها رشد نکردند .

 اما من باز از آنها قطع امید نکردم.

 در سال پنجم جوانه کوچکی از بامبو نمایان شد.

 در مقایسه با سرخس کوچک و کوتاه بود اما با گذشت ۶ ماه ارتفاع آن به بیش از ۱۰۰ فوت رسید.

 ۵ سال طول کشیده بود تا ریشه های بامبو به اندازه کافی قوی شوند.

 ریشه هایی که بامبو را قوی می ساختند و آنچه را برای زندگی به آن نیاز داشت را فراهم می کرد.

خداوند در ادامه فرمود : آیا می دانی در تمامی این سالها که تو درگیر مبارزه با سختیها و

مشکلات بودی در حقیقت ریشه هایت را مستحکم می ساختی .

 من در تمامی این مدت تو را رها نکردم همانگونه که بامبو ها را رها نکردم .

 هرگز خودت را با دیگران مقایسه نکن و بامبو و سرخس دو گیاه متفاوتند

 اما هر دو به زیبایی جنگل کمک می کنند.

 زمان تو نیز فرا خواهد رسید تو نیز رشد می کنی و قد می کشی !

از او پرسیدم : من چقدر قد می کشم .

 در پاسخ از من پرسید : بامبو چقدر رشد می کند؟

 جواب دادم : هر چقدر که بتواند .

 گفت : تو نیز باید رشد کنی و قد بکشی ، هر اندازه که بتوانی